Terkedilmişlik Üzerine...

Acemi birer aşıktık;
Yan yana gelince tüm evren duruyordu,
Sonar gözlerinde boğuluyordum,
-Gözlerinde başlayan aşk denizinde-
Ve yeniden aynı yerde hayat buluyordum...
Sonra ellerini tutuyordum, Ürkek-titreyen ellerini...
Ve ellerin oluyordum birden;
Utangaç, çocuksu...
Kalp atışlarını ellerinde görüyordum,
Melankoli bu olmalıydı;
'Ya sensizlik'le başlayan anlamsız şeyler düşünüyordum...
Düşünmek bile evrenimi karanlığa boğuyordu,
Ben dünyaydım, sen güneş; ayrılması imkansız...
Oysa zaman herşeyi güzelleştiriyordu,
Seni, sevgimi, hatta bu şehri...
O kadar ki; burayı bile sevmeye başlamıştım,
Bütün insanlara ısınıyordum, herkesi seviyordum...
Korktuğum karanlık bile seninleyken güzeldi,
Siyahıda sevmeye başlamıştım, kırmızıyı, yeşili ve beyazı...
Şiirlerin kafiyesi artmıştı, çiçekler daha güzel kokuyordu,
Kelimeler ve şarkılar daha anlamlıydı artık.....

Birden herşey karardı...

Gece olmuştu sanki; yıldızlar yoktu...
Alabildiğine karanlık bir gece,
Yoktun, gitmiştin;
Sözlerimiz vardı oysa, ve hayallerimiz...
Yaşanacak güzel günlerimiz...

Gittin;
Bir roman daha yarım kaldı,
Gittin;
Karanlıklar oh çekiyor şimdi.....