Terkedilmişliğin Yalnızlığı

Terk edilmişliğin yalnızlığı

Hiç der miydin yalnızlığın kaderin olacağını?
Hiç düşünür müydün?
Tahtadan sandalye başında,
Pencereden umudun geleceğini,
Ve bekleyeceğini seneleri aşındıran takvim yapraklarıyla
Ve yahut daha da içten buruklukla,
Akıllara gelirse bir bayram sabahı ancak hatırlayacağını
Köşe başında ki adam misali…
Sırtında üşümemek için siyah bir paltosu
Gömleği bile yok…
Düşlediği bir hayali bile yok
Hiç düşünür müydün?
Buğulu bir pencerede
Sabaha değin seni sevindiren,
O yaşlı bedenine dirlik getiren
Ama istenilse de zor elde edilen o
Umudu ve ardından sevinci hiç düşünür müydün?
Yapılacak bir şey vardı;
O buğulu cama o adı yazmak,
‘Terk edilmişliğin yalnızlığı ‘
Belki kaç kez geçmişinizdir şu kaldırımdan
Kim bilir ne kadar beklemişinizdir şu lamba altında,
Ne kadar zorlanmışınızdır hayat merdivenini çıkarken
Hayat merdivenini diyorum!
Çünkü ben her çıkmayı denedikçe
Basamakları taşımıyor beni
Kim bilir belki de terkedilmişliğin
Alın yazısını taşıyan yaşlı gövdemi
İstemiyor çizdiği yaşam çizgileri, içinde…
Birde en kötüsü var ya hani!
Bir beklediğin var ama uzun süre gelmeyen
Umudunu onun sıcak bir merhabasına bel bağladığın
Elinden tutacak ve gözlerinde ki o yalnızlık
Gözyaşlarını silecek.
Aaah! Çekip içten
‘hatırlanmak ne güzel şey ‘ demek gelecek
Yine saatler geçiyor, ama dur!
Belki bir işi çıkmıştır
Belki de bir tutam çiçek hazırlıyordur,
İçinde umut yüklü
Belki de bir sürpriz yapacaktır,
Evet, bir sürpriz,
Şimdi gözlerini kapatacaktır…
Bu hayali kurmak ne kadar zorsa
Olmasını beklemek daha da.
Dilimden şu nağmeler hiç düşmez ‘seneye bir gün’
Bana gençliğimi değerlerimi sevincimi yitirirken
O masal yüklü gençliğimden bana nostaljiyi andıran
Burada ki dostlarımızla her gün beklediğimiz
Bir tutam sevinç, çiçeklerimizle gönül bahçemizde
Hatırlanmışlığın gözyaşlarını paylaşan
Altın kalpli menekşeler
Ya onlarda olmasa…

Sevgiyi paylaşmak ne güzel şey,
Sevincin en güzel yanı,
Hatırlanmak ne büyük bir mutluluk,
Hayattan zevk aldığım tek yanı.
Gidişini seyrederken gençliğimin;
Bir merdiven daha iniyorum
Kadifeden perdenin tülünü çekerken penceremin,
Bir aralık bırakırım mutlaka,
Çünkü buradan umut ışıldayacak,
Ve yansıyacak benden kalıntı taşıyan duvarlara,
Özlemlerimizi yitirdiğim gençlik fotoğraflarıma
Bir sine vizyon gösterisi gibi
Bir kapanacak rüzgârla ardından açılacak,
Ama en kötüsü ya;
Hayatımdan hep bir şeyler anımsatacak.
“keş keleri” sıralayacağım dudaklarımda.

Terkedilmişliğin yalnızlığı,
Bir tren garında unutulmuş bir bavul kadar,
Değerim var mı ki değer biçeyim?
Onu eninde sonunda soran biri olacak elbet
Düşünür müsün gençlik yüklü yaşlı beden;
Seni soran,
Seni arayan,
Seni düşünen bir var mıydı?
Ne derdim bilir misiniz son sözlerimde,
“ beni özlemle değil, gözyaşlarınızdaki o masum sevinçle,
Irmak şırıltılarındaki ses demetleriyle,
Özgüveninizi hissettiğiniz o mutlu anınızdaki heyecanı uyandıran,
Tatlı bir gülümsemeyle anın.”
O her ölüm günümde, bir tutam sessizlikle,
Örtüşen yalnızlık nidasıyla.
Herhalde bu yeterdi bana,
Yaşadığımda hatırlanmadığım
Özlem yüklü defterimin her yaprağında,
İzlerini taşıdığım,
O unutulana adam rolündeki (bana)
Bir destek verirler miydi?
O son barınağıma olan yolculuktaki tabutuma.
Hiç almadım ya şayet inanın hiç almadım.
O günde beyaz elbisenin üstüne,
Bir avuç karanfil atarlar mıydı?

- “ Anlaşılan yine daldın bakıyorum;
Üşüteceksin, hadi gir yatağına,
Gündüzler seni bekleyecektir.
Mutlaka bekleyecektir…
Ne beklersin daha tam on yıl oldu hala gelen yok.
Bak! Aklıma ne geldi biliyor musun?
Sen en iyisi bir şiir yaz.
Başlığında benden;
Terk edilmişliğin yalnızlığı…

Erdinç 09.12.2001