Terkedilmiş Keman Şiiri - Hüdai Ülker

O kapılar neden kimsesiz.
Şen şakrak insanlar nerede şimdi.
Yüzüme vuran ayva kokusu,
Elimden tutan bahtiyar müzik,
Ve öpüşen kuşların gonca bahçesi,
Bir hüzün yağmurunda,
Veda ettiler.

Bu gövdem yalnız şimdi.
Gözyaşlarım geçmişimi ıslatıyor.
Oysa müzik vururdu kulaklarıma,
Şimdi kırbaç yağmurların ıslattığı,
Şu kuşlar cenneti gonca bahçesinden.

Akşamları şair yapan,
Aşık bir keman vardı,
Her telinde bir müzik,
Her müzikte bir mutluluk yaşardı.
Şimdi kimsesiz kapılarda,
Sessiz çığlıklarla ağlamak,
Kaldı ona.

Acımasız döven rüzgar,
Kırılan camlar, düşen sıvalar,
Onun çağına son vermiş,
Ve terkedilmiş,
Keman.