Terkedilmiş Gönül Yolu Şiiri - Döndü Dülger

Bulutlu havaları sevmezdin eskiden,
İçimi kasvet sarıyor, kalbim sızlıyor,
Ya güneş açmalı, ya da beyaz kâr kirpiklerimi ıslatmalı.
Yağmur yağsın gök yarılırcasına ıslanması güzel ama,
Gökyüzü kararmasın diye eklerdin önceden.
Şimdi hiç gelme buralara sevdiğim!
Hiç dolanma bu şehrin sokaklarında.
Güneş yüzünü göstermiyor artık,
Bir sis kapladı ki sen gittiğinden beri,
Göz gözü görmüyor.
Havada bulutunu bu şehre giydirdi gün yüzü ağarmıyor.
Ne baharın, ne kışın güzelliği kalmadı buralarda,
Ne içtiğim çayın tadı var, ne de soframın bereketi,
Seninle birlikte göçüp gitti hayatın lezzeti.
Sen gelsen de fayda etmeyecek,
Gökyüzüm hep ağlamaklı, günlerim hep siyahi.
Şimdi hiç gelme buralara, beni böyle görme sevdiğim!
Tütünü hiç sevmezdin ya,
Ben arka arkaya yakar oldum,
Senin gidişinle ben, yokluğunu dumana boğdum.
Sözümü tutamadım, sensizliğin şerefine içtikçe,
Ak düşmüş saçlarımı da tütün rengine boyadım.
Yakıştıramadığın tütünle aramızdan su sızmaz oldu.
Ama naparsın ömrüme gönlüme hayallerime yakışanım,
Yanıma yakışmadı bir kere.
Yakışmayan herşey benle yürürken hayat serüvenimde,
Bir tütünde benden gelsin yakışmayan ömrüme.
Bir de güzel haber vereyim sana sevdiğim!
Gözyaşlarımı kuruttum artık tek damla akmıyor.
Hasretin gönlümü yoklamaya başlayınca,
Bir avuç ölüm toprağı saçıyorum,
Sesi soluğu kesiliyor.
Suskunluğum ondan da demiyorum,
Yorgunum diye yalana sığınıyorum.
Aklımda diziliyor özlemin mısraları,
Onu da mürekkebi tükenmiş kalemim,
Artık yazmıyor.
Yolun düşse de uğrama sokağıma sevdiğim!
Ben seninle tamamladım ömür yolculuğumu,
Beni ilk gördüğün gibi hatırla,
O aşık olduğun kadını aklından sakın çıkarma.
Görsen de artık beni tanıyamazsın.
Benden tek bir iz bulamazsın,
Bu kentin terkedilmiş, ağır hasarlı yollarında...