Terkedilmis Adimlarim Şiiri - Mehmet Yılmaz

Beni sasirtan kaderimi degistiren o kücük kalabaliga baktim.
Her birinin sesini duyabiliyordum.
Güvenimin, inancimin bittigi o orta noktada duruyorlardi.
Kimileri hayat derdi oraya.
Hayattan elimizde kalan sadece kuru bir kalabalik miydi?
Seslerini duydugum ama göremedigim.
Sokak aralarina firlattim o kalabaligi.
Yalani buldum kaldirimlarin üstünde,
Karanligi gördüm aydinligin icinde.
Hüznü buldum mutlulugun gölgesinde.
Ama ben kacamadim!
Ne kadar kalabalikti yalnizligim,
Ve bu kalabalik icinde durmadan kendime carpiyordum.
Gercek hayatin kurulugundan solgunlugundan kurtaramiyordum kendimi.
Beni sasirtmayacakti artik o sessiz adimlar.
Düsündügüm, hic bir zaman istemedigim bir yerde kendi adimlarim.
Tek bir agac gövdemi yasladigim,
Bir kac tane dallari kalmis üstünde,
Umudunu yitirmis bir cölün ortasinda...
Hayat bir cöl kurulugunda,
Karsilastigim en tatli anilar bir serap tadinda,
Gene hüznü yasayacaktim o kalabaligin ortasinda.
Ve terkedilmis adimlarimi bulacaktim yalnizligimda.

Sonra bir gemi yanasacakti yüregimin kiyilarina,
Ben ona ask deyip, tüm acilarima ragmen tekrar binecekim.
Ve hayata küsmüs biri kalacakti dalgalarin üstünde.
Denizin icinde cirpinan duygularini kiyilara vuran biri.
Ürkek,korkak umutsuz olacakti düsüncelerim.
Kalemimden akan mürekkepler gözyaslarima karistigi vakit,
Bir cümle arasinda bulacaktim benligimi.
Böyle bir cümlenin gercekligine inanmayip defalarca yazacaktim.
Roman olacakti hayatim,
Efsane olacakti yasadiklarim,
Sonrada hikaye,
Belkide masal...
Kücük bir cocugun yüregine gömdügü kimsesiz adimlarin öyküsü.
Yürümüyordu artik o cocuk,
Ölü bir deniz gibiydi, kipirdayamiyordu.

Herseyin sustugu o anda kendi adimlarimi bekleyecektim.
Yeniden eski günlere dönmeyi arzuluyorken,
Tekrar tatli bir serabin esiginde buldum kendimi.
Basimi gökyüzüne kaldirdim,
Mutluluklarim,anilarim,kizginliklarim ve haykirislarimin bir yagmur edasinda terkedilmis topraga düstügünü gördüm.
Durmadan üzerime yagiyorlardi.
Kacamiyordum.
ORTASINDA KALMISTIM YASADIKLARIMIN! ! ! !
Tipki kuru bir kalabaligin icinde kaldigim gibi.

Simdi bende dagildim sokak aralarina,
Ne roman,
Ne hikaye,
Ne de masal!
Tarih oldum.
Eskimis bir fotograf,yirtilmayi bekleyen bir takvim gibi.
Duvarda asiliyim artik.
Sadece zaman geciyor üstümden.
Iste bu YALNIZLIGIN zamani.