Terkediliş Şiiri - Tekin Bekar

Babam beni bırakıp gittiğinde, ağlayamamıştım...
Bilmiyordum ağlamayı...Nasıl ağlayabilirdim ki, bir buçuk yaşındaymışım..
Yokluğunu hissetmedi bir müddet küçük yüreğim...
Ama bir gün sordum ''Babam'' nerede...! ! !
Yarım ve kısık sesle, gitti dediler...
Peki nereye...?
Bırakıp gitti dediler...
İnanmamıştım...inanmakta istemiyordum ki...
Nedenini bir türlü anlayamadığım bir duyguydu...Neden gitmişti ki..

Annem ile büyüdüğümü sandım... ama hep yarım...! ! !

Şimdi eşim, yoldaşım, alnımın yazısı...
Sende gidiyorsun on üç sene sonra, senide babama benzetiyorum artık..! ! !
Hiç bu kadar üzülmemiştim...
Hüznümü o kadar yoğun hissediyorum ki, inan ağlayamıyorum. Acım engel göz yaşlarıma..
Nasıl bir duygu bu Allah'ım...
Hep kalan benim, acıyı da çeken benim..! ! !
Ne yani acıyı çekmemek için, gitmek mi gerek, kalan kimsenin umurun da değil mi?
Kime değer verdiysem, sararan yaprak gibi döküldüler hayat ağacımdan..
Bak hayat ağacımın yaprakları yok artık, kurumuş kökleri..
İlgisizlikten cılız kalmış.
Oysa koca söğüt ağacı sanırdım kendimi, gölgesine sevdiklerimi koyardım ve öylece bakardım onlara..şimdi görüp göreceğim koca bir hiç.
Ne gölgesi kaldı o ağacın nede yaprakları...

Bir annem bırakmadı hiç, o kadar sıkı tuttu ki beni hiç ayrılmadı..
Vefakar anam, cefakar anam, canım iste vereyim anam...
Kıymetlim, elmasım, sığınağım....

Ve şimdi tek sen varsın...
Bütün yaramazları kovdum hayatımdan...
Gel nazlı anam, hadi gidelim buralardan..zira her yanı yalan, riya buram buram nedamet kokuyor şehir..
Ve ana oğul gittiler...
Çünkü ortak noktaları '' TERK EDİLMELERİYDİ''
Bence onlar öyle sandılar... Ayaklarının altındaki cenneti aradı evlat...
Anada, evlat da CENNETİNİ....