Terkedilen Yılların Aynası

inadına yalnız ve inadına hırçındı gözlerim ufuklara bakarken
ve kurumuş bir güzdü bizi bekleyen bir kaç gün sonra
bir damla korku yoktu yüreğimde canımı teslim ederken
oysa ağlayan bir çocuktu suretim aynaya baktığımda her defasında.
nasıl geçiyor yıllar,mevsimler,geceler
sanki hep aynı benliğimle yaşıyorum
sanki sanki hiç yaşlanmıyorum
düşünceler aynı
günler aynı
ağaçlar hep aynı
değişen nedir bir türlü anlayamıyorum.
zaman geçtikçe belli belirsiz bazı şeyler
çıkıveriyorlar ortaya
ve yaşamanın anlamını yavaş yavaş kavramaya başlıyorsun.
bazen düşünüyorum
nedir beni bu kadar çok üzen
nedir hayatımdan en önemli şeyleri çalıp giden,
bir gün birisini çok seversin
ertesi gün bir bakmışsın
hiçbir şey aslında göründüğü gibi değilmiş
yine aynı aslında hiç değişmeyen hayatına geri dönersin
ve uçup giden zamanı istesen de geri getiremezsin.
gün gelecek belki bir gün
anlamayacaksın ne olduğunu
kendini göremeyeceksin aynaya baktığında
sonra oturup bir köşeye
geçip giden yılların hesabını tutmaya başlayacaksın
düşünmeye başlayacaksın
“ben hep aynı benim
hiç değişmedim
neden yüzüm bu kadar çöktü
neden ellerim titriyor
neden gözlerim eskisi gibi görmüyor”
eski resimlere bakacaksın sonra
eski sevgililerine
annene
babana
“nerdesiniz? ...”
ağlayacaksın belki
hiç kimseden hesap soramayacaksın.
dünya sürekli dönüyor
ve zaman sürekli akıp gidiyor
anlayacaksın...
inadına yalnız ve inadına hırçındı gözlerim ufuklara bakarken
ve kurumuş bir güzdü bizi bekleyen bir kaç gün sonra
bir damla korku yoktu yüreğimde canımı teslim ederken
oysa ağlayan bir çocuktu suretim aynaya baktığımda her defasında.