Terkedilen Tren Şiiri - Feyz Kariha

Bir gitmek bir insanı bu kadar mı bekler doktor
Bir gitmek
Bir insanı…

….
Şeytanın ve gibisinin şerrinden eûzu
Euzu soğuğu yaratana, bahşedene güneşi sonra
Gelmeyi, gitmeyi, sevmeyi sonra kalamamayı da…
Bir barut ateşli kalbimin yanında usulca duruyorsa
Ve rayları besleyen trenlerin mahşeri hurdalıksa
İzheb izhebâ zehebtu…

Gitmek diyorum, ayakkabılarımı çalıyor merdivenler kayarak
Bir tren beni bekliyor, içinde kalbimi hizasına indirgeyen pencere
Cam kırıkları, yalın ayak, karanlık, çok pardon, hiç estetik olmuyor böyle
Gömleğini dik ve bekle sevgilim gelemeyeceğim koşarak
Kısmet bir Allah katıdır, dünyaya sabretmek de öyle…

Bir şiir yazmaya çalışıyorum,şiir beni çalıştırıyor
mankurtvari bir eylem gibi çalıştırıyor
Kuretaj ediliyor molar yerleşimli ölülerim
Dişim ağrıyınca aklıma geliyor beni bekleyen tren
Forsepsle çekesim geliyor onu olduğu yerden
Kavlimden önce ellerime düşüyor sığınmacılar
kendilerine bir kent kuramıyorlar, ah! Yazılıp çizilmeden…

Ayrılığı hiçbir caize sığdıramıyorum doktor
Trenlerin namusu hüzne helalken üstelik
Ve topraklanamıyorum
Bileklerimin ağlamasında
Annemin yeşeren saksıyâtında
Misalle ki bu olay kuşlar için tam brontofobilik
Hangi ürperti güzel durmaz bir dişçi koltuğunda…