Terkedilen Şiiri - Mehtap Tezcoşkun

Bakma gözlerimin içine,
Kaybolmuşluklarımı sen dahi bulamazsın.
Gidince unutulur sandığın yarin,
Yastıktaki çukurunu kimselerle dolduramazsın.

Uzatma şimdi ellerini,
Artık büyüdüm ben.
Küçük bir kız çoğu değil karşındaki,
Hayata meydan okuyan bir cengaver.

Islanır raylar Ağustos ayında gözyaşlarımla,
Bir tek ölüme yoktur çare sanırım,
Oysa gidişine olamam engel.

Kaç bıçak darbesini daha kaldırır bu beden,
Terk edilmiş mutlukluklarda,
Hangi han, hangi hancı sorar ki yolcusuna,
Ayak izlerinin derinliğini.

Yazılan değişmiyorsa,
Kabul etmek hakmıdır bu azabı,
Gelenler hep gidiyorsa,
Hancı mı olmalı hep gamlı.

Senelerce önce gitme diyemedi küçük kız,
Ölüme yakın gördü kendini,
Gişinden sonra sevdiğinin düşleri içinde.
Oysa şimdi seneler önceki giden adamın,
Gözlerinde görür oldu, düşlerinde öldürdüğü küçük kızı.

Vazgeçtim ben,
Ogün kapıdan çıktığında anladım,
Tüm boşlukların senle başlayacağını,
Ogün vazgeçtim ben.

Gelme, akşamlarıma çökmesin gölgeler,
Gelme geçmişe çekemedim çizgiler,
Gelme, bir ben daha bulmak istemem,
Pencere kenarında elveda diyemeden terkedilen.