Terkedildi Şiiri - Hilmi Tanrıkulu

Terkedildi.
Uzun, yorgun uykusu terketti.
Gecenin izlerin aradığı,
Biraz sıcak, biraz soğuk yatağında.
Öğlen vakti.

Gün ışığını örten perdelerdi,
Yataktı, evdi, düşlerdi, sessizlikti,
Azıcık günaydın dilendiği.

Güneş doğduğu yerden batacaktı sanki,
Unutturuyordu birden,
Günaydın beklentisini,
Cinneti.

Biraz bekledi,
Ortamdaki yalnızlığın, onu kabullenmesini,
Sessizliğin içini temizlemesini,
Doğrunun yalandan geçmesini,
Dışarıdaki seni, beni,
Bekledi,

Terkedildi,
Zamansız sessiz bağırışlar terketti.

Ayakları yalnızlığı ile yoldaş oldu,
İçindeki boşluk onu kapının önüne
Uçurdu.

Yürüdü,
Ağır gözleriyle hayatı süzerek.
Yalnızlığı coştu oyunlar oynayarak.

Düştü;
Yanındaki yalnızlığı,
Sıkıntıydı;
Yalnızlığının oyunları.

Gün ışığını örten binalardı.
Kaldırımdı, sokaktı, yalnızlığıydı, insanlardı, sessizlikti,
Azıcık tebessüm dilendiği.
Yoktu, olamadı sevdiği,
Yollar O’ naydı aslında gittiği,
Eller O ’naydı gerçekte titrediği
Ama yoktu olamadı sevdiği.

Akşamı yaptı, günü kovdu.
Yalnızlığı, yağmur ve yorgunluğu.
Gidişi ve dönüşü bir oldu,
Bulamadı sonsuzluğu.

Gün ışığını örten geceydi.
Yıldızlardı, aydı, karanlıktı, yataktı, düşleriydi,
Azıcık iyi geceler dilendiği.

Uykusuna kaçtı.
Sabah onu terk eden.
Geceye kaçtı,
O ‘ nu kabullenen.

Terkedildi,
Yaşayamadığı gün terketti.
Sabahtı beklediği...

...Terkedildi.
Uzun, yorgun uykusu terketti.
Gecenin izlerin aradığı,
Biraz sıcak, biraz soğuk yatağında.
Öğlen vakti...