Terk i Diyar Şiiri - Hilmi Can

Han harabe çatı çökmüş dam açık,
Baca tütmez, canlı çıt yok acunda.
Bostan hozan çeper bozuk yol balçık
Nasır tarih insan el avucunda.

Kapı yamuk direk emanet gibi,
Sıva inmiş dolmuş duvarın dibi.
Cam çerçeve oynar belli sebebi
İlgisizlik, boyun bükmüş macun da.

Dönmez olmuş çırık kirman teşimiz
Yün kalmamış, orlon naylon fesimiz.
Yok ağılda dağda ıslık sesimiz,
Gaflet basmış elem yas var hurcunda.

Deyiştirmiş zaman yeri sahibi
Tanınmıyor şimal cenup mağribi
Köylüm olmuş ana yurdun garibi
Ne eş kalmış ne de evlat kucunda...

Eski palto sırtı sarmış yorgana,
Dört kat olmuş, muhtaç birkaç organa.
El atmıyor ota, sapa, urgana
Tehlike var duymuş sanki ucunda.

Çeşme akmaz dolmaz artık destimiz
Kayıp olmuş içip kanan mestimiz.
Gelip görsek yetmez bizim jestimiz
Çık seyreyle hasret hüsran burcunda.

Canzadeyim baktım baktım süzüldüm
Ahı gitmiş vahı kalmış üzüldüm.
Bir köşede mahzun mahzun büzüldüm
İz koymamış, terk i diyar kurcunda...