Terk ettiklerin ve Özleyenlerin

Bazen terk edildiğinde
Sadece senin başına geldiğini
Yalnız senin yaşadığını sanırsın.
Ama aslında öyle olmaz.
Terk edilen bir vücut,
Belki bir çift yaşlı göz,
Belki de kırık bir kalp.
Ya anılar,
Ya eşyalar,
Ya yaşanılan ev,
Senden sonra ne oluyor,
Hiç düşündün mü?
Hadi gel birlikte bakalım;
Yüzünü kuruladığın havlu,
En son ne zaman ıslak kaldı?
En son ne zaman,
Teninin kokusunu avuçladı?
Diş fırçan, hani şu her zaman,
Benimkinin yanında duran…
Bizim bacaklarımız gibi,
Üstü üste sarılan bir birine.
En son ne zaman avucuna,
En son ne zaman dudaklarına değdi?
Ya çayını içtiğin o bardağın?
En son zaman elinin sıcaklığına,
Kendi sıcaklığını verdi,
Sevişti sıcaklıklarınız?
Okumayı bitiremediğin o kitap
Sayfasında şu ayracı bulunan
Her sayfasında etkilenerek ağladığın
Her ağladığında,
“Devam edemeyeceğim” dediğin kitap.
Makyaj masan peki
Yatağımıza çok sıkışıktı ya,
Ben uyanmayayım diyerek
Yanından geçerken ayağını kaldırırdın.
Artık o bile seni özleyecek
Rengini değiştirmek istediğin o duvarlar
Hani sıkıldım artık dediğin
“İçimi ısıtacak bir renk düşündüm” dediğin.
O soluk duvarlar.
Hâlâ seni bekliyor ve özlüyor.
Eskidi diyerek atmak istediğin o ayakkabı
Ama her seferinde kıyamadığın ayakkabıların,
Seni hiç özlemedim mi sanıyorsun?
Peki ya ben?
Seni hiç özlemedim mi sanıyorsun?