Terk Edilmiş Depresif

Hüsranla biten bir öykünün kahramanıyım sayende, ama asla olmak istemediğim…
Hep yeniden başlamak istesem de,
Bana dönmedin. . .
Çok zaman geçti,
Beni unuttun…

Ben hiç unutmadım bizi.
Yandım, kahroldum.
Zaman geçtikçe öldü sevgimiz,
Ama sevgim kaldı…
Sadece ben kaldım, kendi karanlıklarımla, senin en derininde…
Hüsrana buladın bizi, sevgimizi.
Kirlendi matemi, varlığımızın.
Bedduam oldun, katılaşmış yüreğimin tüm gece yarılarında.

Zamanla maktulü oldum hasretlerin, yalnızlıkların, gerçekleşmemiş güzel hayallerin.
Yok oldum, bir sevdanın katliamında.

Sonra, gölgeleri sen dolu bir karanlık üretti tüm zamanlarım.
En zifiri yerlerine koydum seni, tüm nefretimle, kinimle…

Gölgesinde masum bir ay gibi sığınacağın karanlık…

Yalnızlığın kollarında çocuk gibi ürpereceksin.
Belki sahneye sevgim çıkar, varlığımı hissettirir sana.
Ama iş işten geçmiş olur.
Belki yerinden söküp atmak istersin kalbini,
Ama o zalim ellerinle dokunamazsın bile.
Çünkü o kalp sevgimle ölümsüzleşmiş olacaktır…