Terk Edilme Gazeli Şiiri - Hayrettin Taylan

nazlıcan 'a (ithaf)

Çığlığın çığından kurtuldu gidişin
üstüme üstüme dünyalar düştü
senden damlalı yağmurun selinde
kil utandı
Erozyona uğramış umutların yamacında amacım sırsa
terk edilişinin hüthütü sevgimi ütülerken
gercek kendinden şüphe etti,
her şey her şeye aklanıp ağladı
demin en kesif anında anıldın
işlendin dışlandın ama utulmadın

bütün aynalar, gidişine buğulu
Hep senin adın yazılır ben bakınca bakmayınca
her güftede, gidişin battı gözlerime
sen redifli ağlamanın son hecesinde
Uyum, huyuma, sözün özüme kenetlendi
çürüdü acımasız her kaçışın yaprağı
geçtim tüm devrik terk edilişlerden
koynunda büyüdüğüm ilhamlarım akarken
kaç halin var dönmenin sensizlik ekseninde

Sorular sırmacında neden yüreğimin küresinde değilsin hala
Neden aynı mevsimin son açılan çiçeğine arılarımı çağırdın
Neden bağırdın bağrımın en yanık yerine.
Neden gittin en gidilmez anların en anlatılmazında
Ezber edilmiş sevmelerimde şiirler yürümüyor
Sular sulara suskun aşka aşka unutkun ve utkun
Unutulma vazgeçti ruhi iklimsizliğime
Oysa vazgeçiş, özleminde ta eskiden geçit
Keşkelerimin bulutlarına gözyaşlarım da eklendi
Sel götürdü sensiz olan her şeyi
Sürüklendim gül vadine
Beni tümden terk etmeni bekledim
Susmayı ezberledim
Kavuşmaktan kaldım
Gelmeye çalıştım
senden kaldım
Seni geçtim
Kendimi geçemedim
Bu sonsuz nurun son nurunda sular akarken
Bir damla sevginin mutluluğunda yeninden yaşat beni