Terk Edilişlerim Şiiri - Yalçın Özçelik

Uçurtmam olmadı hiç. Rüzgarla dolaşan uçurtmam olmadı hiç.
Annem kızardı uçurtmaya, peşinden koşarken düşersin derdi. Bazen evimizin yakınındaki koruluğa gittiğimde uçurtma uçuran çocukları seyreder ve onların gülüşleriyle heyecanlanırdım.
Çocukluğumun sonsuz günleriydi ve ben uçurtmaların gölgesinde palamut tohumu ile oynardım.
Oysa herkesin bir uçurtması vardı.

Islık çalmasını bilmezdim ben, bakardım kenarlarından çimenlerin...
Şarkı söylemeyi; istediğim herhangi bir şeyin olmadığında biraz daha cesaret verdiğini şarkının, bilmezdim.
Şimdi yıllar sonra aşklarımı düşündüm doğum günümde bir sahil kasabasında, uçurtmalardan sonra; yiten, yollarda kaldığım aşklarımı…
Sondan başa doğru, beni yoğuran ve her defasında biraz daha acılarımın karşısında ustalaştıran acılarımı.
Ve hiç birisi rüzgarla uçmadı.

Her ne kadar bir şeyler verse de, giderken veya terk ederken daha çoğunu aldığını, götürdüğünü gördüm aşklarımın.
Ansızın başlar ve işkencelerle biterdi. Belki de hiç bitmezdi.
Telefonlara bakardın anlamsız, dışarıda oynayan çocuklara, asfalta çizilmiş seksek çizgilerine; gözlerin nerde durursa, orda dururdun. Sonra uçurtmalara bakardın.

Aklına gelirdi…

Babam bana uçurtma almıştı. Küçüktüm. Dünyalar benim olmuştu Benim bir uçurtmam olmuştu rüzgarla dolaşan. Hemen koruluğa koştum, diğer uçurtması olan çocukların yanına. İpini açmıştım biraz, uçurtma arkamdan geliyordu başımın biraz üstünde.
Uçurtma arkamdan ge-li-yor-du. Ani çıkan bir başka rüzgar uçurtmamı ayaklarımın altında parçalamıştı.
Durdum.
Bana bakıyorlardı diğerleri. Küçüktüm. Uçurtmam, ilk ve son uçurtmam kırılmıştı. Kalbim kırılmıştı.
Ağladım.
Diğerleri yanıma geldi. Ağladım. Eve gittim elimde uçmayan uçurtma ile. Uçuramamıştım.

Şimdi yıllar sonra aşklarımı düşündüm doğum günümde; bir şeyler beni terk ediyor, kalbimi yaralıyor ve ben yalnızca uçurtmalarımı düşünmeye başlıyordum..

Yalçın ÖZÇELİK