Terk Şiiri - Abbas Ünal

Bir daha sevmeyecekmiş gibi bırakılmış kalbi.
Ağzının her yerine bulaşmış gece ve yalnızlık.
Sakalında,saçlarında ve paltosunda yılların kiri.
Çevre insanı deli diye tanırmış onu.
O çevre insanını başıboş ve soğuk bilirmiş.
Şarap parası olmayan günlerde yapıştırıcı alırmış.
Çoğu akşamını sokaktaki telefon kulübesinde geçirirmiş.
Katilinin cinayet yerine gelmesini bekleyen ölü gibi,
Yumrulur kulübe köşesine geçmişi çekermiş içine.
Yoldan geçenler bakınca,ayna sanar onları,küfredermiş yüzlerine.
Bir gece,sabaha karşı göçmüş kulübesinde.
Sabah yanından geçenler uyuyor sanmış.
Hepsi bu.
Bir terkin hazin sonu.