Tercüme-i hal Şiiri - Refik Yıldız

Issız dağ başında bir güz gününde
Gurubun saçtığı hüzünleri toplarım
Yanık yanık dökülen çoban kavalında
Her ses ile ben yanarım ben ağlarım

Bu son bahardır
Önü yaz değil zevaldir
Saçlarım yeni sürgün değil kuruyan daldır
Bilirim yanarım anlarım yanarım

Sürüler dönerken yuvalarına
Köpek seslerine karışır çıngırak sesi
Sürünün ardından gelen ak kuzu var ya
Nasıl arar anasını nasıl etrafındadolanır

Benimde bir anam vardı
Alıp beni bağrına basardı
Beni öpüp öpüp koklardı
Ömrümün başında ilk baharında

Son yapraklar dökülüyor dallarından
Tıpkı başımdaki saçlar gibi
Kuru bir çöpe dönmüş meyve veren dallar
Dünyaya sığmayan arzularım gibi

Heves bitti ümit öldü sonunda
Artık beklediğim tek bir şey kaldı da
Söyleyemem ele de kendime de
Mezar var ölüm var menzilde...