Terceme-i Hâl Şiiri - Dursun Yelken

Altmış bir senesi ilkbaharında;
Baharın sonunda, mayıs ayında:

Dünyaya gelişim her canlı gibi,
Kazamız Hendek’tir, köyüm Güldibi.

Babam Kazım, anam Fatma Hanım’dır;
Dedem Dursun Mehmet iftiharımdır.

Köyüm başka güzel, şirin mi şirin;
Dille tarif olmaz, gelin de görün!

Çocukluk günleri başka debdebe,
Beş yaşında gittim köyde mektebe.

Yaz gelince Kur’an kursu başlardı,
Hatip Hoca cümlemizi haşlardı.

Hakkı yenmez, çok bilgili adamdı,
Kızılcık sopası epey sağlamdı.

Okumayan zaten ceza görürdü,
Okusan da “Aferin! ” der, vururdu.

Hayat gailesi, ah! Daha neler;
Kâtiplikle geçti uzun seneler.

Yıllar çabuk geçti, gençlik şahane,
Kırka yakın girdik dünya evine.

Gemi yüzdürmedik gerçi karadan,
İki oğul verdi Yüce Yaradan.

Şimdi bir köşede kanaatkârım,
Okuyan olursa kitap satarım.

“Yelken” bilinse de kütükte san’ım,
Mazlumoğlu derler soyuma benim.

Sakarya, 27 Mayıs 2010