Terceman Şiiri - Osman Şişen

“ALLAH” diyeni sevdim,
Küffara ihtilaf ettim.
Aradım hak yolu
Taradım tekmil yurdu…
Hak`tan medet umarak,
Ve de düşünmeden sorarak,
Hitabından korkarak,
Bir gün gideceğim yeri anarak…
Düşünmedim kaldığım faniyi.
Düşledim yalnız ebedi Fahri Kani`yi.

Dostlar sanki namahrem olmuş…
Gerçekler zayi.
Unutur mu halel-i Nebi?
Unutsa Ömer alır hakkı.
Sonra iner Hakk`ın sopası…

Kalmadı insanların kusuru,
Amelin şüphe unsuru! ..
Kaldı mı ki kalplerin süruru
Batıla karşı hakkın gururu.

Kul azmadıkça,
Hakka yakarmadıkça,
Sünnet –i seniyye`yi terk ettikçe
Fitne karıştı her işimize.
Mabudunu şaşırınca
Kan doğradı ekmeğimize aşımıza
Bela yağdı başımıza…
İsteriz artık tek senden ayn-ür rızâ

Sahabeydi ancak bu kadar anlı
Bedrin aslanları mı kaldı?
Onlar değilmiydi sanki canlı?
Çürümeyecek kefenleri, çünkü kanlı.

Diller onları methetmekten aciz,
Yatar mıydı ki acaba kalksın abdestsiz
Davası ne idi acaba kuru bir cihangirlik mi?
Ezelde verilmişti ona bütün ins ü cinni

Ey mimar başı, yeri göğü sen mi yarattın?
Yaptığın eyvan-ı kisra`yı yıkılmaz mı sandın?
Allah istedi halk-ı cedid
Yaklaştı kafirler için seyf-i hadid…

Bilmezmisin davamız haktır.
Ömer buna bir misaldir.
Selefi Hz. Osman Zinnureyndir.
Gayeleri Allah için dâr-ül cihaddır…
Oda verdi Ebed-ûl –Âbâd
Ahretleri oldu hayatta Şems–Âbâd

Mukaddesatımız Hz. Kuran,
Allahın nusretiyle yetişti heman.
Bu din artık yalnızca sana eman…
Çağrımız Hz. Bilal ile ezan.
Yaklaştı fethin tekbir sesleri,
İndi “Âlim-Allah” ayetleri.
İstedimi Ebbed-Allah…
‘Ve mekerû mekerallah
Vallâhu hayru’l-mâkirin.’
Fîsebilillah olanı,
Koymadı nimetsiz, yerdeki karıncayı.
Olma Firavun gibi gark-ab!
Odur ancak tek Rab….
Bıraktı İbrahim (a.s.) ümmetine
Sımsıkı sarıl onun ipine…
Peygambersiz (s.a.v.) olduk sefil.
Onun duasıdır sana kefil,
Allah bes bâkî heves
Ümmeti ehass-ül havâs
Hasbünallahi ve Ni’mel Vekil
Ve Ni’mel Mevla Ve Ni’men Nasir
Gufraneke Rabbena Ve İleykel Masir….