Terbiyye Şiiri - Sedat Çakmak

Ana-baba terbiyyesi almaz ise bir velet,
Toplum için fayda değil, bilakis olur illet,
Cemiyyete sahip çıkmaz, düzen bozuk bir devlet,
Türer çete ve eşkıya, musallat olur başa.

Maneviyyat çökmüş ise, o millet batmış demek,
Neme lazım deyip geçme, son çare olmaz emek,
Bu dünyada zevk-ü sefa, tıka basa aş yemek,
Ancak hayvan iştahıdır, bu da bir yaşayışsa.

Ademoğlu garip yaşar, bazan hak bazan şaşar,
Akl ü selim olur ise, nice engeli aşar,
Irmak gibi çağlar gider, bazan etrafa taşar,
İzler salar, kalp fetheder, gönülleri hoş eder.

Kalem yazar terbiyyeyi, kalbi huzura bağlar,
İnsan terbiyye olmazsa, nedametle hep ağlar,
Bazan dertli meşakkatlı, bazan neşeyle çağlar,
Kimi kendince kar eder, kimi der bu mu fayda?

Huzur, neşe, sevgi için; eğitim şart, ilim şart,
İşte Kuran, işte sünnet, neme lazım başka kart,
Niyyetler çok, fikirler çok; bazı niyyetlerse art,
Terbiyyeden mahrum insan, kafadan boş,kalpten boş.

Fertleri fert yapan duygu, terbiyyedir,görgüdür,
Övgüler çok, en iyisi haktan gelen övgüdür...
Kendi neslin inkar etmek, ecdat için sövgüdür,
Bütün bu gafletin sonu; başıboş,gevşekliktir.

Dön,sen ey devran-ı alem! Kimi batıl, kimi hak,
Gündüz olur güneş doğar, gece parlak aya bak,
Terbiyyeli insan kalbi, parlak ay gibi hem pak,
Kararmış ol başka kalpler, mühürlü ve islidir.

Sedat sen kalemin al yaz, nesillere ibret sal,
Belki anlayanlar olur, ey kalemim sen burda kal,
Gayen daim mutluluksa, terbiyyeni iyi al! ..
Bu son seslenişim olsa, yine zerre sana san.
(Borçka: 02.05.1998)