Terbiye Şiiri - Emre Ozoran

doğuştan terbiyeliyiz
sevmeye.
ya sevemezsek
ya göreceliğine vurgunsak hayatın
bunalım karakterimiz
mutsuzluk kaderimizse
üzgünlükten mutlu olunamaz mı?

siyah ve beyaza terbiyeliyiz,
bildiğimiz için
ya bilmesek
ve
kötüysek
-ki belki hakikaten öyleyiz
ne yapmalı?
insanın içinden gelmezse
iyiliğin anlamı var mı?
zoraki, doğru yapılır mı?
-ki doğru ne?

terbiyeli insan mutlu olamaz kötüyse
debelenir durur vücut gömleğinde.

doğuştan terbiyeliyiz
nefret etmeye.
farklıyı itmeye
at gözlüklerini çıkarsak
tek gözle görmeye.

ihanete terbiyeliyiz,
farkında olarak kırdığımız kalplere
farkındalığımızı bilmeyişimize
her şeye terbiyeliyiz

en sonunda insan olmaya
ama nasıl?
ve neden şimdi?
hayat bir yolculuksa doğru yoldan gitmek niye
aynı yerde bitecekse.

bittiği yer neresiyse
oraya gideceğim
ya şöyle ya böyle
yanımda terbiyeli olmamın
yaralarını götüreceğim
hiç bir merhemin kapatmayacağı yaralarımı
ve
sonsuza kadar hissetmeyeceğim
acıya terbiyesizliğimden.
kanayan yaraları silmek istemeyişimden...
genel olarak
terbiyesizliğimden.