Terazisi Yok Bu Aşkın Şiiri - Mehmet Zafer

Her şarkıda sen olmasan
Gök kubbe koca bir yalnızlık,
Yer yüzü upuzun bir kahır olurdu,
Kirlenmiş bir paçavradan farksız şu dünyada
Varlığını bilmesem
Sokaklar ayaklarımın altından kayar,
Kalabalık meydanlarda inançlarım yıkılırdı,
Umudum olmasan
Semt semt yorgun olur bedenim
Karanlığın biri gider biri gelirdi sokak sokak.
Aldığını geri vermeyen zalim yıllarda toz duman olur,
Gözlerime çiviler çakılır,
Kendimi yitirirdim.
Dik bir yokuş gibisin,yokuşun inişi çıkışı var
Ama senin inişin yok,
Sana bir tutuldum kopamıyorum
Her adımda yeni bir hüzün,
Her solukta mahcup bir yorgunluk hissi,
Dinlebileceğimi bilmeden adımlıyorum seni.
Senin durağın yok desem belki çok şaşıracak,
Belki beni kabalıkla suçlayacaksın
Her fırtınada bir haber bekler mi insan,
Ben bekliyorum seni,
Her bekleyişin sonunda gelmeyeceğin gibi,
Ama ben her seher gülün nazını
büyük bir coşkuyla bekleyen
Bülbül gibi nöbetteyim
Tanımadığım,görmediğim biriyle konuşmak adetim değil ama
Sayende ona da aşina oldum
Her yalnızlığın yüzü seni bana hatırlatıyor,
Ve daha bi çok seviyorum hüznü
Aşktan bıkılmaz,aşkın yokuşundan inilmez canım
Sadece yalnızlığın alevine düşürür.
Her duydguya keşke bir kelime olsa da
Hepsini sana yazabilsem,
İçimdekini kendime bile anlatamıyorum.
Seni öyle yani başka seviyorum.
Bambaşka.
Hiç bir şeye benzetemiyorum,
Hiç bir şeyle ölçemiyorum,
Terazisi,izahı yok bunun