Terazi Şiiri - Erdal Alga

Karlı, soğuk bir günde
Güneş nasıl açarsa işte öyle
İhya ettin beni gülüşünle
O samimi, buzulları eritebilecek gülüşünle
Gülüşündeki o dost tavrınla, güzelliğinle.
 
Sabrın varacağı istasyonu bekledim hep, sabırla
Bekledim uzanacak bir eli
İhtimaller alemine hem iyileri koydum
hem de kötüleri
Mani idim; iyiler kötüleri yendi, umuttum
Depresiftim; kötüler galip, unuttun dedim beni unuttun.
 
Dağları taşları çatlatan sabrım
Peygamberlere öykünmedir
Karamsarlık yol üstünde bir tünel
Mutlaka geçilmezi gereken
Her tünel karanlıktır ve aydınlığa açar kapısını.
 
Yazı-tura atarım
Fala bakarım bir gazetenin ekinde
Şansa bırakmak işi, iş değil ye bakma!
Umudu koyduktan sonra stoka
Yaşamak elbet onu pazarlayacaktır.
 
Terazinin bir kefesine seni koyarım
Diğerine kendimi
Dengede, böyle olmalı eşler arasındaki ilişki
Sen hayalimden soyutluyorsun kendini
Ne ben kaldırabiliyorum ağırlığımı ne de terazi.