Terazi Şiiri - Kerim Keçeli

Aşkın terazisi fedakarlıktır.
Ne kadar korkunçluk varsa hepsi aşktadır.

Hayır…
Hayır, böyle bir şey değildi sevmek.
Hayır, böyle telaffuz edilmemeliydi aşka.

Bu değildi.

Kelimelerden, söylenen sözlerden önce yalnızlık vardı.
Kimse fark etmemişti.

Hep devam ediyordu oysaki yalnızlık.
Kelimelerden öncesi ve sonrası…

Terazisi çok değer vermek miydi yalnızlığın?
Hayır…
Hayır bu değildi.

Yalnızlık insana bahşedilmiş bir armağan mıydı?
Hayır…
Kimse istemezdi böylesine bir hediyeyi.

Kim fark etmişti ki yalnız kalmakla,
Sevmenin altında olan terazinin ağırlığını.

Kimse... Kimseler.

Bu değildi sevmek,
İnsanların birbirlerini fark etmemesi,
Hayır bu değildi.
İnsanların verilen değeri ayaklar altına alması,
Hayır, böyle bir şey değildi mutlu yaşamak.

Ölüyormuş gibi hissediyorum.
Ruhumun bedenimi terk edişini izliyormuşum gibi…

Özür dilemek istiyorum.
Herkesin önüne geçip,

Aşk, değer ve yalnızlığın verem olmuş hâli için,
Tüm insanlık adına özür dilemek.

Hayır ben bunu yapamazdım.

O cesarete sahip bir insan değildim. Cesaretim olsaydı bile,
Kimse bu canhıraş cümleleri anlamak istemezdi.

Yalnızlık içindeyim ve kimse bunu fark etmiyor.
Kimse bir insanın yalnızlık ve mutsuzluk içinde ölmesini fark etmiyor.
Ne kadar ürkünç değil mi?
Bir insanın ölüşünün gözden kaçması,

Bir insanın gözler önünde ölüp gitmesi ve hiçbir insanoğlunun bunu fark etmemesi,
Ne kadar korkunç değil mi?

Hayır, ben böyle yaşamak istemiyorum.
Ben insanların avuç içlerinde yaşamaktan çok yoruldum.
Ben insanlar arasında kaybolmaktan çok yoruldum.
İnsanlara yetememekten,
İnsanların isteklerini karşılayamamaktan çok yoruldum.

Belki de sorun buydu,
Belki de insanlar artık birbirlerinin ihtiyaçlarını,
Karşılamaya çalışmaktan çok yorulmuştu.

Bu muydu?
Gerçekten insanların arasındaki,
Anlamsız eşleşememe duygusu bu muydu?
Bu muydu mutlu olamayan insanların,
O büyük diye anlattıkları sorunu.

Mutlu olunca hikayelerinin bitip,
Öleceğini sanan insanların sebepleri bu muydu?

Hayır, hiç kimse tatmamıştı ki mutluluğu.

Mutsuzluk ve depresyon içinde ölen insanların,
Çok mutlu olup hikayelerinin bitip de öldüğünü sanan,
Zavallı insanların olduğu bir toplulukta,
Mutsuzluktan ölüp gitmeye mahkûm kalacağız.

Kimse anlamayacak insanların,
Terazisinde bulunan mutsuzluğun ağırlığını,
Kimse fark etmeyecek insanların,
Terazisinde ki yalnızlığın ağırlığını.

Bu kadar yalnızlık ve mutsuzluk,
Artık insanlara ağır gelmişti,
Ağır gelmişti artık insanlara yaşamak.

Bunlar cilveydi aslında,
Bunlar hayatın bize dertler göndererek,
Bir de hiçbir şey olmamış gibi,
Dalga geçer gibi yüzümüze gülerek,
Anlamamızı istediği şeylerdi aslında.

Var, insanları ve mutlu olan mutsuzları,
Yaşamaktan yoran şeyler var terazilerde.

İnsanların terazileri birbirlerini anlamayı,
Dertlerine ortak olmayı ve birlikte mutlu yaşamayı,
Kaldıramıyordu artık.

Yapamıyorum…
Artık devam edemiyorum yaşamaya.

Belki de terazim bu kadar derdin ve korkunçluğun,
Ağırlığını kaldıramamıştı artık.

Terazimin ağırlığından dolayı,
Ölmeye bile halim kalmamıştı artık.
Terazim artık hiçbir şeyi kaldıramıyordu…