Teras Şiiri - Arif Naif

Geceyi gören ışıksız bir teras
Kimse yok, bir bilen yok, kıskanıyorum.
Sokağın rengine bürünüşünü, unutuluşunu
Yarı yolda bırakılışını evet, kıskanıyorum.
Baksan görülmüyor, görsen bakılmıyor
Renkli çiçekleri olan bir bahçe gibi
Sadece renkleri aynı, bütün bitkiler gri
Sulanmayı bekliyor bir yol kenarında
Camında bir şekilde kendini görüyorsun.

Duvarları birçok insanı kıskandırır.
Anlayabilene kalın kitap ve ince şiir,
Anlamak istemeyene sade bir duvar oluyorlar.
Köpek kadar sadık, kedi kadar nankör.
En sevdiğin yemeğin pişmesini bekler gibi,
Geceyi sabaha uğurlar gibi biraz da.
Geceyi gören ışıksız bir teras,
Camında bir şekilde kendini görüyorsun.