Teras Şiiri - Mestan Atcalıoğlu

TERAS

Teras, bronz, gece, yaz.
Bu mahşer dörtlüsüne bakılınca;
Benim mahşerim, sensiz.
Yaz aşkları, suni teneffüs,
Okul tatilini anımsatsada,
Dalgalar, yüreğim çarpıntısı.
Sen, terasta çayınla oynuyorsun,
Ben, güneşin bronzlaştırdığı,
Geceyi dolanıyorum,
Son sigaramı, yakma tereddüdüyle.
Mırıldak şarkıları emziriyorum.
Çayını yudumlarken,
Gör benileri yutkunuyorum, tıka basa.
Terden mi bilmem, ıslık ıslık oluyorum.
Erimişim belki, çayının içinde,
Kızılca bir homojen olmuşum.
Çekinceni bilsem bir,
Bir cümle kursan, tahtıma.
Dönüp dursa başım.
Gece bilse, dış gebeliklerini,
Güneşi çivilesem, dönüp, durmasak.
Geceyi evlat sahibi yapsam,
Adını, sen koysam,
Her hangi, senlerden değil,
Bir tek sen.
Saksı, kayıverse, anlı çatıma.
Koşup gelsen, af dilesen,
Saksıdan, çiçekten.
Bende senden.

12.07.2004