Ve insan çocuk olarak doğdu…
Öncelikle karnını doyurmayı öğrendi…
Sonra çocuklukla oyunlar oynamayı öğrendi…
Sonraları hep okumayı öğrendi ve okumaya yaşamı boyunca çalıştı…
Gün geldi sevgiye kapı çaldı, sevdiği için mutlu olduğuna hep sevindi, içindeki coşkularla yaşamda var olmaya attı kendini…
Seni düşününce göç kuşlarının kanat sesleri düştü aklıma ve de uzaklara…
Uzakların puslu gökyüzü ve ardında sakladığı hayatlardan birinin de sen olduğu düştü gözümün karasına…
Bu yağmur... bu yağmur... bu kıldan ince
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik
Devamını Oku
Nefesten yumuşak yağan bu yağmur...
Bu yağmur... bu yağmur... bir gün dinince.
Aynalar yüzümü tanımaz olur.
Bu yağmur kanımı boğan bir iplik




Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta