Ter ve Tuz Şiiri - Necmettin Sarı

Bir yere,
bir yürek tüm ağırlığıyla çöktü mü
kanayan bir yüz kırmızı bir karanfile dönüşür
bir özlemi,
bir kundakta uzun uzadıya beslemeye dönüşür umut
yarını birkaç bin hasret için
yeniden sağma sızısı başlar
ve o gece doğan o çocuk ihtiyaç
yarın hayatta ilk gününü geçirir,
titreyen bir kaygıyı koynuna alıp
yakın bir sömürüye yerleşir.

Bir cep aynası,bir tabaka,
ve bir muhtar çakmağı
önce gösterişli bugün titreyen bir ömre dönüşür
bir de üç cepli bir yelek olsa hani, ayakta durulacaktır.
Buğday tarlasına açılan
çamurdan bir kanal gibidir ellerindeki hatlar
ve Beulah düşlerindeki ülkedir ancak
serin bir yaylada gümüş bir ay gülümser
bir kirpi o an, bir tırpan vuruşuyla canını bırakır gider.

Ter tuzludur,
hayat da öyle bugün
dilini kaşıyan arsız susuzluk
gırtlağına bir taş gibi iniyor
damarlarını geren güneş Keşişboğan’da yüzüyor
Kumocağı’nda askerlik anıları,
arpada sarışın fukaralık,
gövdesinde her ezilen günden arta kalanlar,
hepsi tuzdan hayatlar,
hepsi terleyerek terk eder hayatını.

Kehribar tespih hacdan gelmiştir
yarın buğdayın
kaç teneke geldiğini söyleyecek taşlar
midesine saplanan bu hesapsız korkuyu,
saya çarpa vurgulamaya bir de.
tespih hediye edilmiş
ve değişmiştir
oysa ömrü hep aynıdır
ve tırnakla söke söke alınmıştır

hediye hayatlardan farklı darbeler taşır ömrü
ve keskin bir tırpanın,
taştan bir duvarın önünde hep eğilmiştir
bir çatan samanın orta yerinde
soluk sarı rengi benimsemiştir.

Necmettin SARI
(28.11.2000)