Tepeüstü (İstanbul) Şiiri - Ali Kenan Erdem

Eğip bükmeden söylemeliydim belki.
Yıllar var diyemediklerim...
Küçük zihinde pas dolu bir tad yakışmazdı elbet.
Yakışmazdı be dostum dediğini duyarım şimdi.
Karadenizin ani patlaması vardır bilir misin?
Bilmesen bile öğrendin işte.
Sen öğrendinde ben unuttum belki.
Unutmadan geçenleri.
Bir yanım sevinç yaşarken,
Bir yanım kanıyordu korkusundan.
Ya gölgesinden atarsa beni...
Hani serinliğine doymamışken daha,
Susuzluğunda can çekişirken,
Atılmak ıssızlara.
Çöl dediydim niceleri.
Senden uzak olmak, çölde kalmakla eş elbet
Başka çöl bilmem zahir.
Vaham senle dolmak,
Çölüm sana yanmaksa.
Hep bu ikircikleri besledim derin yüreğimde.
Sırlarım sevdamın surlarıyken.
Surlar bendeydi oysa.
Sendekiler narin çitlermiş.
Dost yüreğinin sıcağında ısınmak,
Üşüyen yalnızlığıma, bir korunaktı oysa.
Bilinmez meçhule ayak bastım.
Korkum ellerimden tutuyordu.
O an beni bıraktı.
Yalnız kaldım.
Senden kaçarken,sana aktım.
Sevdam surlarıyla benimdi.
Taki benden taştı.
Sevdam benimdi, senin oldu.
Ben artık bende değil sendeyim.
Bu gönül yardan geçmezde, serden geçer.
Bil,sensiz gecem, gündüzüm yetim.
Yetim sevdaların boynu büküktür oysa.
Yetim sevdalara kucak açan olmazmış.
Kucağın bir devi sararmı?
Bölük pörçük anılarında bir dev cüssesi.
Ruhu sende saklı,gönlü sende.
Al ister at,
İster tak gül kokunda yakana.
Sevdam benimdi, sana taştı.
Gönlüm dağlar aştı,
Bir tepe üstüne kaçtı.