Tepelerin Gültepe'si Şiiri - Hüdai Ülker

Deniz, kıvrımlı saçlarıyla
öpüşmelerimizi övüyordu,
yamaçlardan kopup gelen şarkılar
ve iskeleden ayrılan vapurlar
cep aynamda izler bıraktı.
Kelimelere lanet okunan
bir dönem geçirdim,
çarpışarak indiğim vadilerde
terkedilmiş gelinlikler gördüm
ve şehrin şafağında yollara düşüp
cismime uyan bir yüz aradım.

Hayat bu, yaşandıkça aşınır
deniz, geçmişini düşünüp buharlaşır,
çocuklar dokununca, dağlara mecal gelir
kuşlar orada gölgeleriyle büyürler,
benim bir yerlere uçasım gelir.

Bir martı döküntü olsa bile,
düşlerde güzelleşir
sahilde akşam olur,
herkes kendi güneşini bekler,
dayanılmaz bir tadın sarhoşluğunda
boğazıma bir rakkase takılır.

Bırak dağlarımız yerinde dursun
kahkahası çoktan kurumuştur onların,
düğün sesleri unutulmuştur,
saçlarını cismime uzat
alnında kaküller barınsın.

Unutmak istedim,
sokaklarda beliren o silüeti
baştan savma bir rüzgar kopardı etlerimizi
buharlaşan gelinlikleri ve hatta
denizin bizi övgüsünü bile,
bıraktım bir kenara
o ağırbaşlı hatıralarımız nerede şimdi?