Tepe taklak çocukluğum Şiiri - Erdal Çoban

temelleri ıslak betondan
ve demirden oluşan
kocaman bir çukurdur
tepetaklak çocukluğum
priketler üsteledikçe zamanı
boyun uzar
sivilcelerde belirir ergenlik
büyük katı oluşmuştur binanın
ev olma vakti gelmiş ve de geçiyor
bazen kadın çokça adam
yalnızlıklara yapılan hünerli bir ev sahibidir aşk
eşyaların terkedişlerindir
keşkelerin azsa rahat eder misafirler
çok sonra zaman geçer
üst üste koşuşan çocuklar vardır
yaramazlığın nazar boncuğu misali
ışık,koku ve ölüm
duvarlarımı lekelerler
benken biz olana gülüp geçerler