Köyümüz şehir merkezine 13 km. uzaktaydı, şehre gelip gitmelerimiz çoğu zaman yürüyerek olurdu. Her ne kadar ulaşıma traktörler katılsa da, oda haftada bir güne mahsustu bizim, Köyde yalnız bir Traktör vardı. Biz çocuklar, Pazartesi gününü iple çekerdik, Birde dualar ederdik ki inşallah Büyüklerden biri Traktörün kellesine bizi oturtturur.Ama nerde o insaf kimi Büyükler Traktörün kelle dediğimiz çekicinin kanat tarafına oturur altında birde minder yerleştirir deymeyin keyiflerine.
Biz çocuklarda Römorkta yan kapaklar, demirin üstünde otururduk, Köy yolları bakımsız kasis ve engebelerle doluydu zıplaya zıplaya, Şehre gidene kadar deyim yerindeyse popumuzun kemikleri kırılırdı. O gün Şehre gidip geldikten sonra yemin ederdik bir daha Traktöre binmeyeceğiz diye.
Bu yeminimiz sadece Pazartesi gününe kadardı tekrar Traktörün kellesine oturmak için can atardık.
Yine bir gün Büyük Babamla birlikte Şehre gidecektik ki sabaha karşı saat beş sularıydı derin uykudan, Babaannemin sesiyle uyandım.
-Evladım,oğlum, diyerek beni uyandırdı
-Ne var ne oldu nine dedim?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta