Tenyüzü Şiiri - Mîr Delal Deniz

ışıkların sönmeye başlaması ile başlamıştı kalp çarpıntım
oysa gayet uzaktım sevdana
tenine
gözlerine..
taki sen çıkıpta derinlerine almayana kadar..
bir sıcak rüzgar esintisi sandım ama değilmiş
daha feci bir doğa olayı gibiydi tenyüzün..
tüm yıkılmışlıklarının izi vardı üstünde
tüm kazanışların rengi vardı parlaklığında..
bir o kadar da çocuksu idi
kandırırken gözleri..
ışıklar bir bir kapanmıştı
oysa hiç ışık yoktu oturduğumuz mahallede..
nedense karanlık geliyordu her akşamkinden..

ay mı saklanmıştı utancımızdan
ya da gözlerimiz mi kapanıyordu arsızlığımızdan...
gelmiştim.
varmıştım sana
ve en derin keşifleri yapmaya tenyüzünde...