Teninden alamazsın kendini

Yüzümü ortaya koydum,
ve 'kaderde varsa, yeniden dokunmak' dediler
'teninden alamazsın kendini'

Gecenin geç vakti,
aklımdan geçenler, sahilyolunu kaplamışken,
benden büyük, benden kocaman, benden sessiz düşünceler
aldılar beni, uzak diyarlardan birine götürdüler,
susturup herşeyi gözlerini gösterdiler,
avuçlarımın içine çizdiler varlığının resmini...

Öğlene doğru ise güneşin can yakan kuruluğunda,
yanıbaşımda gördüm seni, bir rüya gibi
omzum üstünden bakıyordun ay yüzünle
ve gözlerinin içinde ışıktan tarlalar huzur veriyorlardı.

Sanki yeniden uyanmış gibi doğruldum yatağın baş ucunda,
karşı duvarda sesimin yankılanışı gibi, durmadan bir uğultu
anı veriyordu çınlamalarını cümlelerinin, billur sesinin.

Aynı ses, aynı nefes,
derinden huzurla korkuyla karışık uslubunu bozmadan,
'ortak bir yüzünün varsa, ayın karanlık yanında bile birleşir tenleriniz' diyordu.
o ses, o gizliliğini kendimden sakladığım,
gizeminde ruhumun savrulduğu, şimdi bulutla kaplanmış...