Tenime küstüm Şiiri - Oktay Çekal

Tenime küstüm…

Durma/kalma hep gitmedin mi? Yüreğimden,
Bir öksüz/sahipsiz bırakmadın mı, varlığı mı?
Deprem olup; yıkmadın mı ihtiyacım varken,
Oysa tüm hücrelerim sendin, içimde ki sevgimde…

Hep dağladın kabuklaşmış yaraları mı, kanattın…
Acıdı ruhum, ölümlerin kapılarını çaldı sensizlikte,
Kaç kere düştüğüm boşluklarda, bakışlarımda aradım seni,
Bulutların arasında, yağmurlara karıştın yoktun oysa…

Evet yoktun! Kollarım dokunamadı artık üşüdü sana,
Yalnızlığımı kaç şişeye gömdüm, sensiz gecelerde,
Güneşim doğmadı, kaç gece gündüze dönmedi duygularım,
Gözlerim hep sende takıldı, gece sıvandı yüreğime…

Sevdim evet, isyanların kalbine düştüm uçurumlardan,
Çığlıklarım her tepeden uçup havada yankılandı,
Yamaçları mesken yaptım dağların, her gece…
Ve seraplara düştüm görünmeden, tenime küstüm…

Oktay ÇEKAL
12.05.2012-07.57