Tenimdeki o Sessizlik Şiiri - Tanju Ömergil

Gecedir
Paslı, tutuk bir rüzgar
Havalandırır, çoktan hafiflemiş bir kalbi
Artık aşkı olmadığından.
Gecenin keskin yerlerini
kararlı bir ıslık gibi
geçirirsin bileklerinden.
İstanbul Radyosu'nda dünden kalma bir fasıl,
Ağır ağır gezdirir sessizliğini
O nükleer yalnızlıkta
Aklında bir ses, bir koku,
Çözülüp toplanması hep o kumral saçların
Narçiçeği parmak uçları sonra,
hırçın ve gitmiş,
Ve her gülümseyişte parlayıp sönen iki uçurum
Dudağın iki kenarında
ki şimdi hatırladıkça düştüğün.
Gece otel perdeleri
Sayıklar hep o zamansız gitmiş kadını
Neredesini, nasılını, kiminlesini bilmediğin
Ve uzanıp kirli örtüsüne seherin
Yalnız kendi teninden kopan
O çocuk ve sarhoş
O yaşı olmayan
O iki paralık sessizliği
Boş yere dinlediğin.