Tenim degil üşüyen YÜREGİMDİ

Akşam saatleri biraz yorgun düşer bedenler,
Evlerine yol alır mesaisi bitenler.
Akşama içecegi sıcak çorbayı düşünenler,
Tv karşısında ayaklarını uzatıp
Keyif yapmayı düşünenler
Ve bunlar gibi
Rahatlık hayalleri düşleyenler.
Yürüken hayalleriyle dalgın,
Çokça parıldayan vitrinlerden
Başkaca dikkatini hiçbirşey çekmeyenler....
Kaldırım kenarında üstü başı perişan.
Kimi genç kimi ihtiyar
Kimi sahipsiz,
Kimi ailelerince önemsiz onca evsiz.
Tek düşünceleri gece kalacak yer.
Belki açlık hisleri tokluk hislerinin yerini almış migdelerinde
Yemegi bile unutmuş garibanlar.
Evet çalışana iş çok diyoruz,
Evet en çokta ben söylüyorum.
Ama taki dün geceye kadar.

Yürümekten yorulmuştum,
Akşam yürüyüş sefamın sonlarıydı.
Oturdum bir bankın köşesine
Ve işte gerisi...

İhtiyar oturdu yanıma,
Kokuyordu.
Ve nezaman gideceksin
Dercesine bakıyordu gözlerime,
Sordum nerede oturuyorsun amca diye?
Cevapladı burda işte diye.
Güldüm ihtiyar beni tiye alıyor diye.
Nasıl yani? Dedim.
Aha burda dedi.
Amca hangi ev dedim,
Sahil kenarındaki lüks aparmanları göstererek,
Oysa bilmem lazımdı,
Kıyafetine bakarak.
İnsanın zayıf anında
Nasılda çıkıyor şeytan piyasaya.
Ve sorduruyor işte.
Adam gitmiyormusun?
Açım zaten uyumalıyımda
Kalk dedi bana oturdugum banktan.
Ev sahibinin misafiri kovması gibi.
O ihtiyar sogukta uyuyacagı banktan beni kovdu.
Haklıydı.
Onun bir evi yoktu.
Ama devlette kucagını açmamıştı ona.
Atasından kalma Türkiye Cumhuriyeti'nin,
Bir köşesindeki o bankın dışında,
Kimse sarmamıştı onu