Tenhalarda Yürürken...

Yorgunum nice yıldır tenhalarda yürüdüm.
Kuytulara sakladım dumanlı gözlerimi…
Kalbimi bir ateşin külleriyle bürüdüm…
Kaçırdım gözlerinden, görmeyen gözlerimi…

Pür telaş bir firardı, kaçmıştım köşe bucak.
Gizlemiştim kendimi, Eyüb’ün sabrı ile.
Üzülme ki gözlerin bende nihan kalacak.
Vermem boş bakışlara tek bir anını bile…

Bilmem hangi köşeden çıkacaksın karşıma.
Kim bilir hangi yolda bulacaksın izimi.
Emin ol ki tanırsın, bakarsan gözyaşıma…
Bir asır geçse bile, görmesen de yüzümü…

Tanırsın nerde görsen hüznümü gözlerinden.
Sen tanırken korkular küllerimi savurur.
Çehreme sui-zan’ın sokulurken derinden.
Gözlerinde bir nefret, kirpiğinde bir gurur…

O an düşüverirsin görmeyen gözlerime.
İçimde bir yangının kıvılcımı çakılır.
Aldanırken yüreğim esrarlı sözlerine.
Bu sevda bir şairin yüreğinde yakılır…

Saklayamaz olunca kuytular düşlerimi,
Ansızın bitiverir tenhalarda telaşım.
Sana bırakır yüzüm gamlı gülüşlerini.
Dikilir toprağımın bağrına mezar taşım…

Sana haber vermeden kaçıp giderim yine.
Giderim ki yüreğin mahzun olmasın gülüm.
Bir an düşüverirsem o mağrur yüreğine,
Bil ki seni sakladım, beni alırken ölüm…
Bil ki sana yok dedim, beni alırken ölüm…

20.02.09 / 00,37