Tenhada yürüyen gözlerime

.
.
.
çehreme doladığım şavk kırılır
gürül gürül akar zamana
güz ağaçları sarsar
ayrılırken kök topraktan
acıda göçebilir aslında
acıda kutsal

göğe dudaklarını gömer yağmur
başlangıcı kalabalık sonu tenha
isim annesi olur her tomurcuğuma

güneş saklar rengini
ağızları kutsal köpüklü bilgelere
istersen geç kalma

siyah gözyaşlı çocuklar dolar koynuma
öz sularıma salarak duasını
bayrak gibi gerçek
ilk söz gibi çiğ

aynalara çağrılır
kirletilmiş gökkuşakları
kimin ağzıyla salıverilir beddualar
itiraf ediyorum
seni aramak zor
ruhumda bedenimde düzümde kavşağımda
entarimde belki ellerimin kirinde
ayağımın tozunda

doğumu sancılı yapan
kavuşmanın zarafeti
anla

kimin sözü bekaretini koruyabilir
kanıyorken
koskoca evren
gölgem yanıyor sarıl

.
.
.

kum saati damlıyor