Tenha külek Şiiri - Sevinc Arzulu

Tenhalıqdan bezikirdi, qarıyırdı,
Sinesinin üstünece qar yığırdı.
Esim-esim esirdi hey,
Veslin yolun kesirdi hey buz nefesi.
Neden düşmedi bextinə yaz hevesi.
Gilavarı gil apardı,
Xezrini Xezer qopardı aldı elden,
Qem duyğusu qaldı elde.
Tek qalıbdı tenha külek,
Çığlr-bağır sen ha külek,
Eşitmez ki kimse seni,
Olmayacaq kimse senin.
Tenha külek...
Adı kimi tənha özü,
Tenha odu, tenha közü.
Sen ha çırpın, daşlara dey,
Qırpın-qırpın, yaşlara dey,
Sen de yaş ol.
Tebiete lal sirdaş ol.
Ağacları çetirlenisn,
Gül-çiçeyi etirlensin.
Tenha külek
özü ile bal tenhalıq getirer,
Tenhaların imdadına
özünü tez yetirer.
Tenha külek...
Tenha sevgi, tenha ürek…