Tengri'ye Yürüyen Umut

Bir sabah, doğunun solgun ışığında,
Göğün en yüksek katında uyanır umut.
Güneş, altın gibi süzülür Tengri’nin katından,
Ve bir ses yankılanır rüzgârın kanadında:
“İnsanoğlu, yürü… çaban kutsaldır.”

Toprak sessizdir ilkin,
Ama her adımda dile gelir,
Her alın terinde can bulur taş,
Her emekte yeşerir kurumuş dal.
Tengri bakar gökten, susar ama duyar.

Bir çocuk doğar,
Yüreğinde bilinmez bir ateş,
Ellerinde boş ama gözlerinde çağlar var.
Umut olur bu ateş,
Ve çaba olur onu taşıyan el.

Tengri der ki:
“İnancı olan yorulmaz,
Çalışkan olan yolunu bulur.
Özveriyle yürüyen,
Göğün katlarına adını yazdırır.”

Gölgesiz bir yoldur bu,
Ne herkes bilir, ne herkes dayanır.
Yol, dikenlidir;
Ama çalışmakla, emekle döşenir
Ve adımlarını tanır gök kubbe.

Yorgun düşer beden,
Ama ruh direnir,
Çünkü bilir:
Her ter damlası,
Tengri’ye sunulan sessiz bir duadır.

Yalnız kalırsın belki bazen,
Ama rüzgâr bile konuşur o an seninle.
"Yılma," der, "bu da geçer."
Ve ağaçlar eğilir selamlar gibi,
Tengri’nin rızasını taşıyanlara.

Özveri…
Kendini unutup
Bir başkası için güneş olmaktır.
Bir damla suyu paylaşmaktır çölde,
Gecenin ayazında
Bir avuç ateşi büyütmektir sabırla.

Ve inanç…
Yalnızca kelimeler değildir,
Bir diriliştir içten içe.
Tengri’nin sessiz hükmüne güvenmektir,
Görmediğinle yol bulmaktır.

Bir kartal süzülür gökte,
Kanatları yeryüzünü tarar.
O da bilir,
Umutsuz kanat çırpılmaz.
Ve Tengri,
En çok düşe kalka yürüyene bakar.

Emekle yoğrulmuş eller,
Dua gibidir göğe doğru uzandığında.
Çünkü çaba,
Yalnız dünyaya değil,
Göğe de iz bırakır.

Ve sen,
Bu yolda yavaş ama kararlı yürürsün.
Ayak izlerin çamurda silinse de,
Tengri katında kalır izlerin.

Her sabah yeniden başlarsın,
Her gün yeniden doğar içinde umut.
Çünkü bilirsin:
Kutsal olan yalnız varmak değil,
İnandığın yolda yorulmadan yürümektir.

Ve umut, Tengri’ye adanmış bir yaşamdır;
Sessizce, sabırla, şükürle ilerleyen…