Teneşüre Gazel Şiiri - İrfan Kökten

bir sabah ansızın kapı da polis
acı acı basıyor zile içimde bir ürperti
üstüm başım aranıyor,buldukları bir kalem,
tutukluyorlar anne sorgusuz sualsiz,içeriye attılar
dört yanım duvar ve ışıksız karanlık penceresiz,
ay yok yıldız yok çiçekler yok çok sevdiğim çiçekler
ah annem
birde sevgiliden çok uzak olmak var ya
işte o beni yıkan, sevgiliden uzak olmak ne acıymış meğer
Hayatın içinde dönen girdabın kırbaşları vurmuş yüzüme
yüzümde kıvrım kıvrım kırışıklar dudağım kup kuru çatlak
saçlarım örümcek ağları ile dolu pis kir içinde bir oda,
sakallarım berbat
berbat bir yerdeyim suçumu bilmeden,
damarlardan kalbime ilerliyen kanım,başalıyor çiğerlerimden
yıldırım çakıyor uçsuz bucaksın gök yüzündeki gibi tıpkı
tıpkı beynim elektirik yükleniyor bulutlardaki gibi,
damarlarım çatlıyor annem ölüyorum ben,
teneşürre koyuyorlar beni anne
beni öldüren bu düzene lanet ediyorum
sen ağlama ağlama ben iyim anne
onuru ile yaşadı oğlun onurlu gidiyor
mechule
kendine iyi bak anne
fikirlerim yaşıyacak
filizlenip çoğalacak
karışacak kalabalıklar arasında ruhum
yürüyecek özgürlük için emek için
güneşi zaptedecek anne