Teneşire-tabuta-toprağa Şiiri - Kenan Adsaz

Teneşire...

acısı soğuk bir ölümün
geçmez feryadına,
gam-ı isyanın alâsına,
teslimiyeti yokluğa çıkmış
bir kimsesizliğin
yoksuzluğuna kaldım;
ben benliğimden ziyade,
kendime yabancıyım şimdi...

Tabuta...

bedeni daha soğumamış
bir üşümenin derdine,
öpülesi ellere ırak kalan
göz temasına,
döndükçe uyanır ümidiyle
uzanıveren
bir çınarın hareketsizliğine
çocukluğumu bıraktım ben;
daha büyümem demişken,
büyüdün diyen kadere kaldım ben...

toprağa...

üzerine serpilen bir yalnızlığın
ilk mesafesine,
sırtını dayadığı mekânın
semasına veda edişine,
karanlığın koyu yüküne
tek kalmasına,
feryad eder,
yanarım bu sızıya ben...

her güne...

bu amansız gidişin
her defasına,
yine aynı korkuyla
yeniden ölürüm ben
ve her anısına,
kaçırılan her ana,
belki de yerine,
yeniden yaşamayı
düşlerim ben... K. Adsaz