Teneşir Şiiri - Muhayyel Gizliay

Bir kurşun sesi duydum bu gece uzaklardan
Gönlümdeki yaralı ceylan vurulmuş
Bakma bana öyle azizim ben acizim
İçimdeki hevesler çoktan durulmuş

Bir kırık kalemim var
Yazıyor yazdığı yere kadar
Gam, keder onlar zaten bu ateşe har
Yanacak bu liman gittiği yere kadar

Karanlık geçmişin, aydınlık yarınlarındayım
Ben bir gencin uzanamadığı daldayım
Yıkık virane binaların içinde
Ben insanların girmeye çekindiği sokaklardayım

Bıraktım artık, bakmıyorum arkama
Kırk hekim derman olamaz bendeki yaraya
Yoruldum, akmayı bırak hayrım yok damlamaya
Ben insanların yapmaz dediği günahlardayım

Muhayyel belli artık bir teneşir paklar seni
Saçların dağılmış yüzünde morluk izleri
Korkmuyorum ölmekten hiç korkmadım da
Ya çok üzersem annemi?

Hikaye başından belli, yaşa ve öl
Ben bu hikayenin sonlarındayım
Önümde dursada upuzun bir yol
Ben hep diğer yollardayım

Anlamaya çalışmayın beni, beni hiç anlamadım
O kadar yokuş çıktım bir yaylaya varamadım
Çırpındım durdum bir mil yukarı uçamadım
Ama zaman hızlandıkça ben bir hayli yavaşladım