Tendekiler Şiiri - Şerif Karakoç

sen:
Tarumar eyle, git ve her şeyi dağıt,
Neredesin, diye soruyor kalem-kağıt,
Nereden geliyor, diye soruyor gözler, bu ağıt,
Sen şimdi gözyaşlarını imkansızlığa akıt.

gözyaşı:
Göl olmak mı, ırmak olmak mı mesele,
Birikip durarak çaresiz dertleri dökmek mi dile,
Aşıp akarak imkansızlığı vermek mi sele,
Çölleri çevirmek mi gül bahçesine el ele.

ben:
Talan olmuş yürek bendedir bende,
Ney olmuş kamışın inleyişi bendedir ben de.
İbrahim'in ateşini söndürecek gözyaşı bendedir bende,
Mecnun'un aklını alan dert bendedir bende.

sen-ben:
Gözyaşları hem bendedir hem sende,
Göl olup birikmek hem bendedir hem sende,
Irmak olup akmak hem bendedir hem sende,
Kaderi değiştirmek ne bendedir ne sende!

Üfledikçe nefes neye sen bendesin,
Ten kafesi açılmadıkça sen bu bedendesin,
Bulamadıkça Mecnun aklını ben sendeyim,
Ben beni bildikçe ben seninleyim!