*******Ten Ve Ter Şiiri - Orhan Ateş

Yüreğim cahil aşkların taht kavgasında
Dağıldı yüreğimin ucuz sınırları
Uçsuz bucaksız bir kimsesizliğe girdaplandı beynim
Düşüncelerim yutuldu anlamsızlığa
İşkâl altında hislerim

Yaşanmış bir tarih ayıklar aklımı
Yarım ayak mesafede gün çarpar yüzüme
Geceye düşürürüm dilimin paslı kabzasını
Ölüme çukurlanır yanağım
Gülüşlerim cansız bir maviyi düşürür ininden

Günün anıyla, yüreğimin anısı çatışır
Karanlığı yer aklım
Bulanık cehrelerin vardiya saatlerinde emekler düşlerim
Zihnim paslanmış bir asrı kalaylar
Aklım, uyduruk tanrıların olmadığı bir dünyayı yaratır

Sesim dişlerimin arkasında saklı hep
Bağırışlarım hep içimde yankılanıyor
Sevmiyorum bu şehrin gecelerini
Binlerce sokak lambasına astım yalnızlığımı
Seslerin tümünü evsiz bıraktım yüreğimde
Göğsüme doldurduğum onca korkuyla, çarptım yüzümü karanlığa

Ateş vakti bir sokak kanyonu çizer gözlerim
Pis bir kovadan çıkan ateşle ısıtırım benliğimi
Etrafımda hiç insancılar yok
…işte… Tam da orda hilelenir şafaklar
Uyduruk bir avuntu konar yüreğime
“Ten ve ter” iç içe
Günah saatlerimde anlımı secde izine bular
Vazgeçerim sevdasında yalan izi taşıyan her bir aşkı
Günahsız yanıma sarılır öylece beklerim kirlenmemiş sevgiliyi

Derinliklerde sığ bir bakışım var
Ayakucu derinlikte bir su birikintisi boğar yalnızlığımı
En sesiz gecede, en sensiz hayallere hapsederim karanlığı
Çıldırır gün yüzü
Aydan bozma bir yakamoz kandırır hıçkırığımı
Susarım…
Yazdığım her şiir hazırda bekletiyor umutlarımı
Ten ve ter kokuyor dizelerim
Yıkanmış şiirlerle bekliyorum yaşamı
Duru bir dilin yürekte parıldayan sözleriyle sığındığımda sana,
Kirlenmiş hayalleri reva gördün bana… Neyleyim