Ten, ve nefes... Şiiri - Kenan Faik

Yandığımda
Değildi alevler
Göğümü çepeçevre kuşatan.
Sessizce uçuşurdu küllerimin
Gizlisi konar göçerleri...
Yemyeşil vadileri
Ya da sereserpe zemherileri
Ama illa ki
Bir ölümü daha bırakıp ardında
Bir güneşe sarılırdı yeniden
Göç göç bitap düşen
Hayallerim.

Neden diye sorup yorma
Kendini.
Hiç papatya direnebilir mi soğuğa?
Gün,
Niye dur diyemez geceye?
Hangi fanilik mührüdür ki
Direnebilmiştir ebediyete!
Ve,
Eskitip paçavraya döndürmediği
Ne vardır ki zamanın?
Ten
Ve nefes...
İşte ölüm...
Öyleyse,
Neden bu canhıraş çığlıklarım?
Neden bu canhıraş çığlıkların?