Ten Ve Can Şiiri - Güvenç Gürses

EVREN CAN VE TEN’DEN İBARETTİR

Ten
Can’la buluştu bu gece.
Ten’deki Can’la.
Can'ı aldı karşıya dertleşti uzun süre.

Dedi ki;
Can, beni ancak sen anlardın
Ayrılmadan önce,
Anlatırdım, derdim ki sana;
Bırakma beni
Bir hiç olurum, yanlış yaparım
Ceset olur, yok olurum
Senin yokluğunda.

Dinlemedin geçtin karşıma
Bırakıp gittin beni.
Yetmedi, akıl da verdin
Dedin ki;
“Sen, nefsine esir düştün
Aklı öteledin
Nefse önem verdin
Ben yaşayamam bu Ten’le.”
Sanki iyi mi ettin
Şimdi yapayalnız kaldım koca evrende.

Şaşırdım,
Korktum,
Ürktüm.
Kim akıl verecek bana sen yokken
Kim doğruyu gösterecek.
Bu böyle olmaz Can…
Gel yine birlik olalım, el ele verip
Dünya kuralım.
Yoksa…
Yoksa Vallahi…
Toprağa girer çürürüm.
Sen, bensiz ne yapacaksın
O zaman
Özlemeyecek misin beni, seni özlediğim gibi.

Ten olmadan Can olur mu?
Can olmadan Ten olmadığı gibi.
Bence olmaz
Ya sence…

(Bu şiir Hacıbektaş Eğitim ve Kültür Derneği Dergisi'nin 109 uncu sayısında yayımlanmıştır)