Ten Kokusu Şiiri - Nurşah Şenel

Buz tutan bir sevdam vardı büyütmeye çalıştığım
Hep bebek kaldı
Korkulası karanlıklarda uyanmadı
Gürleyen göğü olmadı hiç,
gecenin ortasında uykusunu bölen...

Beşiği vardı toz pembe renginde
Kolpa bir ay tepesinde
Ve tabi yıldızlar...

Huysuz olurdu bazen
Söylediğim ninniye de aldırmazdı hiç
Alıştırdım ya bir kere kucağa
Kollarımda uyurdu hep
Usulca beşiğine koyardım sonra
Ama her defasında uyanırdı

Bir de yüzüne düşüp duran saçları vardı
Parmaklarımı gezdirirken seyrek saçlarında,
Suçlu hissederdim kendimi
Öylesine korunmaya ihtiyacı vardı ki
Dokunamazdım işte ya bir tarafı incinirse diye

En çok terlediğimde severdim onu
Kokladığımda,
Kendimi ateşlerin içinde bulduğum bir ten kokusu
Sıcak...

Sıcaktı ama metrelerce kalınlıktaki kara bıraktın sen onu
Yüreği buz tuttu
Halbuki büyüyecekti daha...