Ten Kendine Sus Şiiri - Alaaddin Emre

akıp gideriz zâhir
istemler uzar durur
bir yol bulur elem kendine
gülen ağlayan ırmak
gördüğümüzde memnunuz
ne acı
ne başka bir şey
anlatmaz bu hakikâti

geçtiğimiz saklının eşiği
aynı yaşlarda
boylarda
ışıktır gördüğümüz
yine de bir türlü sevinemediğimiz
değişen doğru

sonundayız dediğimizde başında
bulduk kendiliğin deliğimizde
yitip gideniz tarlalarda dümdüz
kalabalık odalarda bölündük
gündüz gördük ki benzemeyenler
güne bakmayanlar
ya da akmayanlar
hasret çekmiyordur

su gücünü verir tohuma güneşle
caymalar nafile
gün gelir olur çocuğun
buruk anlamlı çarşılar
bilir bilmez ihmalimiz
en çok ten
ten kendine sus
neyse öyle olur
kıyıdaki köşedeki
unutulmuş sanılan sözcükler
doyurur aç görüneni
çoğalır hayranlığın birden

ten yokuştur bırak göğe sessizliğini
genden müzikten gelen
koş yorul sen
ten kendine sus
neyse öyle oku